Szachowe legendy grające przeciwko swoim debiutom

Wiele jest szachowych otwarć, które zostały nazwane imieniem gracza, który je wymyślił lub sprawił, że stały się popularne.

Ale co się dzieje, kiedy ci gracze są zmuszeni do gry przeciwko swoim debiutom? Jak to jest musieć zwalczać owoc swojego umysłu?

Ciężko jest mi odpowiedzieć na to pytanie, ponieważ żaden debiut nie został nazwany moim imieniem. Jednak takie partie w pewnym sensie przywodzą mi na myśl rozwód, kiedy to ludzie którzy kiedyś przysięgali, wypowiadając słowa "dopóki śmierć nas nie rozłączy" robią wszystko, co w ich mocy, aby się nawzajem skrzywdzić.

Albo, jeśli wolisz literaturę klasyczną, to jest dokładnie tak, jak to określił Taras Bulba: "Dałem Ci życie. Teraz muszę je sobie wziąć z powrotem!"

Kiedy oglądamy takie partie, możemy oczekiwać jakiegoś debiutowego objawienia, ponieważ kto ma wiedzieć lepiej, jak obalić jakiś wariant, niż osoba, która sama go wymyśliła? W rzeczy samej, w meczu o Mistrzostwo Świata, pretendent, arcymistrz Borys Spassky popełnił błąd, wybierając system, który jego przeciwnik Tigran Petrosian bardzo lubił sam grać białymi. Jak słusznie zauważył GM Bronstein: "Tigran został zaproszony do zabawy na podwórku przy domu, w którym kiedyś się wychowywał!" W rezultacie ówczesny mistrz świata odniósł ładne i przekonujące zwycięstwo.

Zobaczmy więc partie, w których gracze musieli grać przeciwko własnym debiutom!

Najdorf kontra Najdorf

Wariant Najdorfa w obronie sycylijskiej jest jednym z najpopularniejszych otwarć w szachach. Co arcymistrz Najdorf uważał za najlepszą broń przeciwko niemu?

6.f4 nie jest dziś tak popularne, jak było około 30 lat temu, choć wciąż jest to niebezpieczna linia przeciwko wariantowi Najdorfa.

Alechin kontra Alechin

W pierwszej partii białe miały inicjatywę od pierwszego ruchu, a czarne w gruncie rzeczy nie wyszły z debiutu:

W następnej Alechin pokonuje groźnego przeciwnika, dzięki charakterystycznej dla siebie kombinacji. Widzisz ją?

Petrow kontra Petrow (obrona Petrowa to inna nazwa obrony rosyjskiej)

Dwie poniższe partie reprezentują wcześniejszy przypadek "dziury" w przygotowaniu debiutowym. Czarne zostały zmiażdżone w następnym przykładzie: 

Siedem lat później Carl Jaenisch (który był jednym z najsilniejszych graczy w czasach, w których żył oraz którego imieniem nazwano znany wariant w partii hiszpańskiej) zdecydował się ulepszyć grę czarnych w 20 ruchu! Niestety dla niego, nowinka niespecjalnie poprawiła pozycję czarnych...

Tajmanow kontra Tajmanow

System z 6.g3, wybrany przez arcymistrza Tajmanowa przeciwko jego własnemu wariantowi, jest jednym z najsolidniejszych dla białych. Sam go wiele razy grałem. Kombinacja przeprowadzona w partii jest zarówno piękna, jak i bardzo skuteczna!

Nimzowitsch kontra Nimzowitsch

Co ciekawe, Aron Nimzowitsch miał fatalny bilans, grając przeciwko swojemu debiutowi. Dzięki jednej ze słynnych sztuczek Marschalla, pod względem teorii debiutów, możemy spisać tę partię na straty, ponieważ nie miała ona zbyt wiele wspólnego z obroną Nimzowitscha.

Ale w tej partii ciężko już szukać wymówek:

Piękna idea blokady, typowa dla tego debiutu, po której nastąpił potężny atak, nie mogła zostać zostać wykonana lepiej nawet przez samego Nimzowitscha!

Dla mnie ostatnia partia stanowi szachową wersję filmu Kramer kontra Kramer. Przez całą partię Aron Nimzowitsch jest uwikłany w walkę na śmierć i życie przeciwko swojemu debiutowi. Na koniec debiut wygrywa i, wycierając łzy, pyta człowieka, który go wymyślił: "Jak wyglądam?", a arcymistrz odpowiada "wyglądasz niesamowicie!"