Een avond van schaak en onverwachte ontmoetingen

13 november 2024

Rond 19:30 stond ik buiten Cinecitta en nam een moment om het in me op te nemen.

Het warme licht dat door de hoge ramen stroomde, de fietsen die tegen de muur stonden – het voelde als de stilte voor de eerste zet. Er is een bepaalde charme aan deze plek die ik altijd heb gewaardeerd. Onze speelzaal heeft iets bijzonders, met de fijne verlichting en de gezelligheid die het uitstraalt. Na bijna een jaar hier te spelen, voelt de club nu vertrouwd en huiselijk. Ik herken steeds meer mensen, weet hun namen, en heb een idee van hun speelsterkte. Er zijn zoveel interessante persoonlijkheden in de club, en dat is een van de redenen waarom ik hier zo graag kom.

Binnen was het echter benauwd. De warmte en de droge lucht maakten het moeilijk om adem te halen, alsof de hele ruimte samenspande om de spanning van de avond net iets intenser te maken.

Mijn tegenstander vanavond, Nergiz, had een aanwezigheid die moeilijk te negeren was. Er is iets aan haar – een combinatie van schoonheid en een artistieke uitstraling – die een andere energie aan het bord bracht. We hadden eerder gespeeld, maar vanavond voelde anders. Ze had duidelijk vooruitgang geboekt, en ik vermoedde dat dit niet zomaar een herhaling zou worden.

De partij bleek een lange te zijn en duurde voort nadat de meeste andere partijen allang waren afgelopen. Nergiz nam haar tijd voor elke zet, haar volledige concentratie zichtbaar. Ik voelde haar vastberadenheid en zag haar duidelijk haar best doen. Het gaf de partij een stille intensiteit die me van begin tot eind gefocust hield. Terwijl we speelden, vroeg ik me af wat haar altijd bezig leek te houden vóór deze avonden. Ze is steevast tien à vijftien minuten te laat, alsof ze iets anders heeft dat haar aandacht opeist. Soms wens ik dat we een keer samen een kop thee konden drinken en praten over wat haar bezighoudt, voordat het serieuze schaakspel begint.

Na de partij spraken Nergiz en ik even over de zetten en momenten die eruit sprongen. Ik voelde een vleugje spijt dat ik haar promotiekansen met mijn overwinning had verpest. Ze had daarop ingezet, en ik kon zien dat het haar iets deed. Toch bleef ze hoffelijk – erg aardig zelfs. Het was een genoegen om na de partij wat tijd met haar door te brengen, een beetje over het spel te praten en samen te lachen.

Buiten, bij het verlaten van de club, kwam ik Max Mutter tegen. We hadden nauwelijks eerder gesproken, maar ik was altijd al nieuwsgierig naar hem geweest. Toch was het geen verrassing dat hij zo vriendelijk en spraakzaam bleek te zijn. Aan zijn kleding en manier van doen kun je al zien dat hij de uitstraling heeft van een ‘vriendelijke rebel’. Max heeft uitgesproken meningen; hij heeft een hekel aan het Nederlandse individualisme, dat volgens hem het gevoel van gemeenschap en de steun voor degenen die het moeilijk hebben ondermijnt. Hij pleit voor een vast, gegarandeerd basisinkomen en meer herverdeling van rijkdom, en noemt zichzelf een socialist. Na zijn studie wil hij naar Indonesië reizen, waar zijn roots liggen, omdat mensen daar volgens hem opener en gastvrijer zijn.

Het was zo’n onverwacht gesprek dat blijft hangen – een ontmoeting die de avond iets diepers gaf, alsof de ervaring van het schaakbord werd uitgebreid naar iets groters, iets menselijks. Een herinnering dat deze avonden niet alleen gaan om winnen of verliezen, maar om de mensen die je onderweg tegenkomt.